Murakami over opwindvogels en hardlopen
Geplaatst op zondag 16 augustus 2009 om 01:01 door bibliotheekmedewerker
'Als ik zelf de bewoordingen zou mogen kiezen voor mijn grafsteen, dan zou ik graag hebben dat ze er dit voor me in kerfden:
Haruki Murakami
Auteur (en hardloper)
1949-20**
Hij is in elk geval blijven rennen tot de finish
Momenteel is dat mijn wens.'
Aldus Murakami in Waarover ik praat als ik over hardlopen praat. Wereldwijd is hij vandaag wellicht de populairste Japanse auteur, tot spijt van wie het benijdt. Omdat hij een nieuwe wind laat waaien door de Japanse letteren wordt hij in zijn traditionele thuisland nog niet door iedereen op handen gedragen (en dat is een eufemisme). Maar de Japanse jongeren lusten hem wel en de schare aanhangers groeit. In het Engelse taalgebied gaat Murakami erin als sushi. Ook in het Nederlands zijn ondertussen de meeste van zijn boeken te verkrijgen. Onze bibliotheek heeft een aardige collectie ter beschikking
De Leeskring van onze bib waagde zich enige tijd geleden ook aan een 'Murakami'. De opwindvogelkronieken, zo bleek bij de bespreking achteraf, was voor velen een bijzondere leeservaring geweest. Murakami schreef het boek als vervolgverhaal voor een tijdschift. Dat is ook aan het boek te merken. De auteur schreef aflevering per aflevering, en kon dus geen wijzigingen meer aanbrengen aan wat al verschenen was. Het verhaal kon zich enkel ontwikkelen uit wat voorafging. Alle nieuwe verhaallijnen, en dat waren er veel, moesten uiteindelijk passen in het geheel. Wat bij een mindere auteur een soap zou zijn geworden werd bij Murakami een existentiele roman.
Jacques Westerhoven, de vertaler van het boek, schrijft in een nawoord: 'Wie de opwindvogelkronieken van begin tot eind heeft doorgewerkt mag zich misschien op het hoofd krabben en zich afvragen waar het nu precies over ging, maar hij zal het erover eens zijn dat dit boek een bijzonder serieuze poging is om iets zinnigs te zeggen over de problematiek van het menselijk bestaan. En omdat dit een problematiek is die even vormloos is als chaotisch, ligt het eigenlijk voor de hand dat een boek als dit net zo wanordelijk lijkt als het leven zelf.'
